Κρεμάλα. 5 Γράμματα. Δεν είναι παιχνιδι όμως...

Πλησιάζουν Χριστούγεννα και έχω βυθιστεί σε μια θάλασσα γαλήνης και ανεξήγητης ευτυχίας! Οι περιπέτειες φαίνεται να έχουν εξασθενίσει. Ώσπου πέντε γράμματα... Μια τόσο δα μικρή λεξούλα... Τόσο μικρή και αναρωτιέμαι πως προκαλεί τόσο πόνο, άγχος, ανησυχία... I believe in the existence of angels... I believe in my angel... Δεν τον έχω ορίσει... Αλλά τον έστειλα ήδη μια φορά και με βοήθησε... Πιστεύω σε αυτόν μα και σε μένα. Όλα θα ξεπεραστούν. Το ξέρω... Είναι στιγμές σαν κι αυτή που αισθάνομαι τελείως αχάριστη. Θα σταθώ δίπλα σου! Το ξερουμε κι οι δυο! Θα βγείς πιο δυνατή, μικρή μου πριγκιπέσσα!

Κόκκινο Φανάρι

Να ’ρθεις με το αμάξι κάποιας αστραπής στο σώμα μου να ’ρθεις. Να ‘ρθεις κι εγώ θα κάνω δέκα αγιασμούς σε δαίμονες θεούς. Ένα κόκκινο φανάρι στη στροφή ανάβει ξαφνικά. Η ζωή πάει να φρενάρει έχει λάδια ο δρόμος και γλιστρά. Να ’ρθεις με το αμάξι κάποιας αστραπής στο σώμα μου να ’ρθεις. Να ‘ρθεις κι εγώ θα κάνω δέκα αγιασμούς σε δαίμονες θεούς. Ξέρω πως θα καώ στις φλόγες μπαίνοντας. Ξέρω τις συμφορές που φέρνει ο έρωτας. Ποιος μπορεί και ποιος γλιτώνει απ’ της μοίρας το τρελό χορό. Η ζωή μια χούφτα χιόνι, να τη ζήσω θέλω και μπορώ. Να ’ρθεις με το αμάξι κάποιας αστραπής στο σώμα μου να ’ρθεις. Να ‘ρθεις κι εγώ θα κάνω δέκα αγιασμούς σε δαίμονες θεούς. Ξέρω πως θα καώ στις φλόγες μπαίνοντας. Ξέρω τις συμφορές που φέρνει ο έρωτας. Ένα κόκκινο φανάρι στη στροφή ανάβει ξαφνικά. Η ζωή πάει να φρενάρει έχει λάδια ο δρόμος και γλιστρά. Να ’ρθεις με το αμάξι κάποιας αστραπής στο σώμα μου να ’ρθεις. Να ‘ρθεις κι εγώ θα κάνω δέκα αγιασμούς σε δαίμονες θεούς. Ξέρω πως θα καώ στις φλόγες μπαίνοντας. Ξέρω τις συμφορές που φέρνει ο έρωτας.

Ανεμοβρόχι....

Πέρασε αρκετός καιρός από την τελεταία φορά που σε είδα. Μου έλειψες. Το ξερεις άλλωστε. σε θυμάμαι με λαμπερά γλυκά μάτια. Να χαμογελάς. Γεμάτος ζωή. Εδινες και σε μένα ζωη. Θυμάσαι? Για μένα αξέχαστες στιγμές. Τώρα απλά σιχτιρίζεις την τύχη σου. Αλλά μέσα μου ξέρω ότι αυτά που θυμάμαι τα κρύβεις καλά και θα τα ξαναδώ. Άπειρες συζητήσεις με νόημα μας κρατούν δυνατούς. Εκρήξεις αγάπης τόσο σε όμορφες όσο και σε άσχημες στιγμές. Ήδη είσαι πολυ πιο δυνατός από πριν. Το ξέρω. Και όλα για καποιο λόγο γίνονται. Ακόμα και αυτές οι περιπέτειες. Σχέδια και όνειρα γι' αυτό το ταξίδι. Μα... Όχι, απλά αναβάλλονται! Περίμενα καιρό αυτή τη μέρα. Θα ευχόμουν να σε έβλεπα έστω απο το παράθυρο. Ακόμα κι αν έβρεχε. Είμαι σίγουρη ότι θα διέκρινα τα μάτια σου. Υπομονή... Η αγάπη δε σβήνει με ένα ανεμοβρόχι! :)

Assume vivid astro focus

Καποτε μια φίλη μου τραγουδησε...
Bid BuBbles in the air tonight, I'm dreaming
Can reach the sky can fly , I'm leaving
Oh this world is so scaring tonight
Oh this world makes me Cry tonight

Έτσι περίεργες στιγμές με καταπίνει ένα τεράστιο μπαλόνι και χάνομαι. Αποκτώ πραγματικά φτερά και φεύγω έξω από την πόλη που λέγεται Πραγματικότητα. Και τότε νίωθω πως κατακτώ το ιδανικό.Τόσο μα τόσο απλά... Άπλετη ευτυχία με κατακλύζει, έχω ανθρώπους που αγαπώ, κάθε πόνος και δάκρυ εξαφανίζονται. Σα να κρατάω σφιχτά στη μικρή μου την παλάμη την τελειότητα μου, όλα μου τα όνειρα πραγματοποιημένα πλέον. Και εκεί που πιστεύω οτι κανείς δε μπορεί να με ξυπνήσει απο το μαγικό λήθαργο, ξάφνου κατι συμβαίνει προσγειώνομαι απότομα με σπασμένα φτερά. Είναι η στιγμή που κάποιος μου κλέβει το μαγικό κλειδί της ευτυχίας μου και η λάμψη της αστείρευτης φαντασίας μου σβήνει με μιας. Και είναι τόσο λυπηρό. Μα τι είναι πιο λυπηρό τελικά? Να ζεις στο δικό σου επίπλαστο ωραιοποιημένο κόσμο? Η να πονάς βλέποντας ότι τα όνειρα σου θα μένουν πάντα στάσιμα? Να ζεις το μεγαλείο του ρεαλισμού γνωρίζοντας οτι οι επιθυμίες σου θα μείνουν ανεκπλήρωτες? Γι'αυτό και εγώ φεύγω. Φεύγω μακριά. Για να μη βεβηλώνονται τα όνειρα μου...

Οι πόλεις και τα σημάδια.

Ο άνθρωπος ταξιδεύει και δεν γνωρίζει ακόμα την πόλη που τον περιμένει στο δρόμο του, [...] μόλις όμως ο ξένος φτάσει στην άγνωστη πόλη και ρίξει το βλέμμα ανάμεσα σ'εκείνο το κωνικό δάσος από παγόδες και σοφίτες και αχυρώνες, ακολουθώντας τα ζικ ζακ των καναλιών των λαχανόκηπων των σκουπιδότοπων, αμέσως θα ξεχωρίσει ποια είναι τα πριγκιπικά παλάτια, ποιοι οι ναοί των μεγάλων ιερέων, το πανδοχείο, η φυλακή, η κακόφημη γειτονιά. [...] ο κάθε άνθρωπος κουβαλά στο μυαλό του μια πόλη φτιαγμένη από διαφορές, [...]. Δεν συμβαίνει το ίδιο με τη Ζωή. [...] Ο ταξιδιώτης γυρίζει και ξαναγυρίζει και δεν έχει παρά αμφιβολίες: μην κατορθώνοντας να ξεχωρίσει τα διάφορα σημάδια της πόλης, μπερδεύει ακόμα και εκείνα που είχε ξεκάθαρα στο μυαλό του. Και βγάζει τα εξής συμπεράσματα: Αν η ίδια είναι σε κάθε στιγμή ο εαυτός της, η πόλη της Ζωής είναι ο τόπος της αδιαιρετης ύπαρξης.

Italo Calvino, Le città invisibili, 1972

Ο ανθρωποκεντρικος κλεψας του κλεψαντος...

"Που να γυρω το κορμι μου οταν γυρναω απ'τα μπαρ και τα ξενυχτια, τα πιο μεγαλα ψεματα στα πιο αθωα βλεμματα, and then he asked me do you feel alright, κατι απογευματα με καφε και τσιγαρο"

Οχι δεν το γραφω για κανεναν αλλο εκτος απο τους φιλους μου.Ειναι σημαντικο να ξερεις οτι εχεις καποιον διπλα σου, οτι διατιθεται ή εστω λεει οτι διατιθεται να κανει τα παντα, οτι χαιρεται οταν εισαι εσυ καλα(κι εσυ χαιρεσαι οταν ειναι καλα), οτι θα σε νιωσει και θα σε βοηθησει...Και θα σου πει u look wonderful tonight...Ναι ειμαστε ανθρωποι και χρειαζομαστε την επιβεβαιωση των αλλων.Εστω κι αν καποιες φορες ειναι επιπλαστη.Ναι την χρειαζομαστε ακομα κι αν δεν την θελουμε.Ειμαστε ανθρωποι...Ας το θυμομαστε πιο συχνα...Ειμαστε ανθρωποι...

Σας αγαπω

Σαν βυθισμενες αγκυρες μεσα στην ψυχη μου...

Ειναι φορες που ακους μουσική οχι μονο για την ακους.Δεν σιγομουρμουρας τους στίχους και δεν κουνάς ρυθμικά το κεφάλι.Οχι γιατι δεν θες αλλα γιατι προσέχεις (αθελα σου πολλες φορες) καλυτερα τους στιχους, σκεφτεσαι (ισως χωρις να το επιδιωκεις) και αντιλαμβανεσαι το νοημα τους.

"Μακαρι να'τανε και παλι να σε θελω"

"Σαν βυθισμένες αγκυρες επανω στο κορμι μου"

Ετσι και σημερα μου συνεβη αυτο...Δυο στιχοι που τους συνειδητοποιησα δυστυχως η ευτυχως μεσα απο μενα.Στεναχωριεμαι γιατι λεω "μακαρι να'τανε καπως αλλιως δεν ξερω" αλλα αν ηταν και "καπως αλλιως δεν ξερω" μπορει παλι να μην μου αρεσε.Ετσι ειμαι και το δεχομαι.

Δυστυχως σε αυτη τη ζωη ολα σχεδον ελεγχονται και εξαγοραζονται.Ομως τα συναισθηματα δεν παυουν να λενε την αληθεια,οπως οι στιχοι ανταποκρινονται στην πραγματικοτητα.Γιατι¨?Ρωτας γιατι?Δεν ξερω.Ενα μονο ξερω δεν ειναι αποτελεσμα λιγων ημερων.Λυπαμαι.Σκυβω το κεφαλι και αποχωρω.Οχι δεν σκυβω το κεφαλι,ειμαι περηφανη για την υπομονη μου, την αντοχή μου, τη συμπονια μου, την αγαπη μου, το θαρρος μου, τον εγωισμο μου...

Ισως η πρωτη μαχη με τον εαυτο μου μολις κερδηθηκε...

Η φιλη μου η κυρια Μελαγχολια...

Μελαγχολια... Ποσο αλλαξα, ποσο σε εχω μέσα μου, πως με εχεις κυριεψει ετσι... Το χαμογελο εγινε ψυχρο, αμυδρο, ανυπαρκτο. Μου λείπει...Αναρωτιεσαι τι? Ο παλιος μου εαυτος.. Τι φταιει αραγε?Αχ αν ηξερα δεν θα εγραφα αυτη τη στιγμη. Ισως οτι εχω χαθει στον κόσμο της μουσικής, του αοριστου, μεσα στο τεφτερι μου. Ο,τι θελω είναι εκει μεσα, ο,τι νιωθω ειναι εκει μεσα, ο,τι χρειαζομαι εκει μεσα. Καταθεση ολων των ενδοψυχων σκεψεων μου... Ζω μεσα του, ζει μεσα μου ή μηπως οχι? Ολα ειναι στο μυαλο ή το μυαλο είναι στο τεφτερι? Και παλι μελαγχολια... Μεσα σε ολα υπαρχει και η κυρια Μελαγχολια να ταραζει τη ζωη μεσα στο τεφτερι γεμιζοντας μελαγχολικες σελιδες με ζωγραφιες, κειμενα, πολλες ζωγραφιες, σκίτσα, κι αλλες ζωγραφιες, στιχους και αλλες δικες της βλακειες... Και οταν φευγει? Μπα, ποτε δεν φευγει μονο παραμονεύει... Περιμενει την καταλληλη στιγμη για να μουτζουρωσει τη ζωη μεσα στο τεφτερι μου. Και τα τραγουδια, ναι τα τραγουδια, αντι να την διωχνουν την καλουν καθημερινα σαν να εχουν γινει φιλοι μεταξυ τους και ταυτοχρονα δικοι μου εχθροι... Οχι, ισως αυτη τα μελαγχολει τα τραγουδια.. Ναι ναι αυτη τα μελαγχολει , αυτη τα παρασυρει, αυτη τα πειθει να ερθει παλι για να τους “φτιαξει τη διαθεση”... Υπουλη κυρια Μελαγχολια... Καταφερες να εισχωρησεις στα τραγουδια μας, στο τεφτερι μου, στη ζωη μου... Γιατι?Τι καταφερνεις? Δεν μου λες ε?Γιατι χαμογελας τωρα?Χαιρεσαι για τη νικη σου? Οχι δεν ειναι δικη σου νικη. Εγω σε θελω μεσα μου γι'αυτο εισαι εδω... Γιατι εγω το θελω οχι εσυ... Ναι ναι ψεματα... Τι εγωισμος... Παλι εχασα...

Περιπλανησεις...

Μεσημερι...Ο ηλιος καιει...Νιωθω να βραζω,ειμαι κουρασμενη...Ενα πεζουλι στη σκια μια ανασα σωτηριας...Χαλαρωση...Απολυτη ησυχια.Δεν κραταει για πολυ...Ο θορυβος ενος αυτοκινητου που πλησιαζει ταραζει την γαληνη εκεινης της στιγμης...Ακουγεται η μηχανη.Ερχεται κοντα.Tο μαρτυρα και η μουσικη.Το ραδιοφωνο ακουγεται δυνατα ολο και περισσοτερο οσο πλησιαζει...Ναι τωρα ακουγεται καθαρα ενας στιχος...
Αλιμονο σ'αυτους που δεν αγαπησαν...
Η μηχανη σβηνει.Οι ανθρωποι φευγουν.Και παλι σιωπη...
Η ηρεμια επανερχεται γυρω μου..Ομως μεσα στο μυαλο μου γυρναει ξανα και ξανα ο ιδιος στιχος...Αλιμονο σ'αυτους που δεν αγαπησαν.Δεν αγαπησαν.Σ'αυτους.Αλιμονο δεν αγαπησαν...Ξαφνικα το μυαλο για μια στιγμη καθαριζει...Για μια και μοναδικη στιγμη...Οσο αποτομα αδειασε τοσο αποτομα ξαναγεμισε...Ενας απιστευτος καταιγισμος σκεψεων...
Αγαπη.
5 γραμματα.1 λεξη.Χιλιαδες συνειρμοι...
Καθημερινοτητα θυμιζει.Ομως μηπως εχει δικιο το τραγουδι?Μηπως οντως καποιοι δεν αγαπησαν?Μηπως δεν βρισκεται τελικα στην καθημερινοτητα?
Τοσο δυσκολη για καποιους τοσο ευκολη για καποιους αλλους...Μμμμ...
Σε ποιους ανηκω...Αναρωτιεμαι...
Κι αν σκεφτουμε αλλιως?Αλιμονο σ'αυτους που δεν αγαπηθηκαν?Τι ειναι καλυτερο?
Οσοι δεν αγαπηθηκαν πονανε αραγε?Ή η αγαπη ειναι απο μεσα τους απο τον εαυτο τους?Αρα αγαπησαν και αγαπηθηκαν.Αγαπησαν το ιδιο ατομο,αγαπηθηκαν απο το ιδιο ατομο...Τι ειρωνια...Φαινομενικη αγαπη μεσα απο ενα μεσο αντανακλασης?
Περισυλλογη...Εγω αγαπαω?Ναι...Χωρις δευτερη σκεψη.Απαντα το μυαλο για να υποδειξει ποιο ειναι το "καλο".Μηπως ομως το ναι ειναι για μια αλλη αγαπη?Καθημερινη,ανουσια?Ανουσια ποτε.Ουτε καθημερινη...Η καθημερινη τελικα θα εχει αξια.Τι δινεις και τι παιρνεις καθημερινα...
Με χτυπησε ο ηλιος?Κοιμαμαι?Τα ονειρευομαι?
Μηπως αυτες οι σκεψεις ειναι πραγματικα ερωτηματα?Και οχι στην σφαιρα του ονειρικου?Τι γινεται με την "Αγαπη" ?
Ο ηλιος απαντησε...Καιει...Σε αναγκαζει να σταματησεις το ταξιδι σου...
Καλη επιστροφη στην καθημερινοτητα σου...