Τρίτη 10 Ιουλίου 2007

Ο ανθρωποκεντρικος κλεψας του κλεψαντος...

"Που να γυρω το κορμι μου οταν γυρναω απ'τα μπαρ και τα ξενυχτια, τα πιο μεγαλα ψεματα στα πιο αθωα βλεμματα, and then he asked me do you feel alright, κατι απογευματα με καφε και τσιγαρο"


Οχι δεν το γραφω για κανεναν αλλο εκτος απο τους φιλους μου.Ειναι σημαντικο να ξερεις οτι εχεις καποιον διπλα σου, οτι διατιθεται ή εστω λεει οτι διατιθεται να κανει τα παντα, οτι χαιρεται οταν εισαι εσυ καλα(κι εσυ χαιρεσαι οταν ειναι καλα), οτι θα σε νιωσει και θα σε βοηθησει...Και θα σου πει u look wonderful tonight...Ναι ειμαστε ανθρωποι και χρειαζομαστε την επιβεβαιωση των αλλων.Εστω κι αν καποιες φορες ειναι επιπλαστη.Ναι την χρειαζομαστε ακομα κι αν δεν την θελουμε.Ειμαστε ανθρωποι...Ας το θυμομαστε πιο συχνα...Ειμαστε ανθρωποι...




Σας αγαπω

Σαν βυθισμενες αγκυρες μεσα στην ψυχη μου...


Ειναι φορες που ακους μουσική οχι μονο για την ακους.Δεν σιγομουρμουρας τους στίχους και δεν κουνάς ρυθμικά το κεφάλι.Οχι γιατι δεν θες αλλα γιατι προσέχεις (αθελα σου πολλες φορες) καλυτερα τους στιχους, σκεφτεσαι (ισως χωρις να το επιδιωκεις) και αντιλαμβανεσαι το νοημα τους.

"Μακαρι να'τανε και παλι να σε θελω"

"Σαν βυθισμένες αγκυρες επανω στο κορμι μου"

Ετσι και σημερα μου συνεβη αυτο...Δυο στιχοι που τους συνειδητοποιησα δυστυχως η ευτυχως μεσα απο μενα.Στεναχωριεμαι γιατι λεω "μακαρι να'τανε καπως αλλιως δεν ξερω" αλλα αν ηταν και "καπως αλλιως δεν ξερω" μπορει παλι να μην μου αρεσε.Ετσι ειμαι και το δεχομαι.
Δυστυχως σε αυτη τη ζωη ολα σχεδον ελεγχονται και εξαγοραζονται.Ομως τα συναισθηματα δεν παυουν να λενε την αληθεια,οπως οι στιχοι ανταποκρινονται στην πραγματικοτητα.Γιατι¨?Ρωτας γιατι?Δεν ξερω.Ενα μονο ξερω δεν ειναι αποτελεσμα λιγων ημερων.Λυπαμαι.Σκυβω το κεφαλι και αποχωρω.Οχι δεν σκυβω το κεφαλι,ειμαι περηφανη για την υπομονη μου, την αντοχή μου, τη συμπονια μου, την αγαπη μου, το θαρρος μου, τον εγωισμο μου...


Ισως η πρωτη μαχη με τον εαυτο μου μολις κερδηθηκε...

Κυριακή 8 Ιουλίου 2007

Η φιλη μου η κυρια Μελαγχολια...


Μελαγχολια... Ποσο αλλαξα, ποσο σε εχω μέσα μου, πως με εχεις κυριεψει ετσι... Το χαμογελο εγινε ψυχρο, αμυδρο, ανυπαρκτο. Μου λείπει...Αναρωτιεσαι τι? Ο παλιος μου εαυτος.. Τι φταιει αραγε?Αχ αν ηξερα δεν θα εγραφα αυτη τη στιγμη. Ισως οτι εχω χαθει στον κόσμο της μουσικής, του αοριστου, μεσα στο τεφτερι μου. Ο,τι θελω είναι εκει μεσα, ο,τι νιωθω ειναι εκει μεσα, ο,τι χρειαζομαι εκει μεσα. Καταθεση ολων των ενδοψυχων σκεψεων μου... Ζω μεσα του, ζει μεσα μου ή μηπως οχι? Ολα ειναι στο μυαλο ή το μυαλο είναι στο τεφτερι? Και παλι μελαγχολια... Μεσα σε ολα υπαρχει και η κυρια Μελαγχολια να ταραζει τη ζωη μεσα στο τεφτερι γεμιζοντας μελαγχολικες σελιδες με ζωγραφιες, κειμενα, πολλες ζωγραφιες, σκίτσα, κι αλλες ζωγραφιες, στιχους και αλλες δικες της βλακειες... Και οταν φευγει? Μπα, ποτε δεν φευγει μονο παραμονεύει... Περιμενει την καταλληλη στιγμη για να μουτζουρωσει τη ζωη μεσα στο τεφτερι μου. Και τα τραγουδια, ναι τα τραγουδια, αντι να την διωχνουν την καλουν καθημερινα σαν να εχουν γινει φιλοι μεταξυ τους και ταυτοχρονα δικοι μου εχθροι... Οχι, ισως αυτη τα μελαγχολει τα τραγουδια.. Ναι ναι αυτη τα μελαγχολει , αυτη τα παρασυρει, αυτη τα πειθει να ερθει παλι για να τους “φτιαξει τη διαθεση”... Υπουλη κυρια Μελαγχολια... Καταφερες να εισχωρησεις στα τραγουδια μας, στο τεφτερι μου, στη ζωη μου... Γιατι?Τι καταφερνεις? Δεν μου λες ε?Γιατι χαμογελας τωρα?Χαιρεσαι για τη νικη σου? Οχι δεν ειναι δικη σου νικη. Εγω σε θελω μεσα μου γι'αυτο εισαι εδω... Γιατι εγω το θελω οχι εσυ... Ναι ναι ψεματα... Τι εγωισμος... Παλι εχασα...

Σάββατο 7 Ιουλίου 2007

Περιπλανησεις...


Μεσημερι...Ο ηλιος καιει...Νιωθω να βραζω,ειμαι κουρασμενη...Ενα πεζουλι στη σκια μια ανασα σωτηριας...Χαλαρωση...Απολυτη ησυχια.Δεν κραταει για πολυ...Ο θορυβος ενος αυτοκινητου που πλησιαζει ταραζει την γαληνη εκεινης της στιγμης...Ακουγεται η μηχανη.Ερχεται κοντα.Tο μαρτυρα και η μουσικη.Το ραδιοφωνο ακουγεται δυνατα ολο και περισσοτερο οσο πλησιαζει...Ναι τωρα ακουγεται καθαρα ενας στιχος...
Αλιμονο σ'αυτους που δεν αγαπησαν...
Η μηχανη σβηνει.Οι ανθρωποι φευγουν.Και παλι σιωπη...
Η ηρεμια επανερχεται γυρω μου..Ομως μεσα στο μυαλο μου γυρναει ξανα και ξανα ο ιδιος στιχος...Αλιμονο σ'αυτους που δεν αγαπησαν.Δεν αγαπησαν.Σ'αυτους.Αλιμονο δεν αγαπησαν...Ξαφνικα το μυαλο για μια στιγμη καθαριζει...Για μια και μοναδικη στιγμη...Οσο αποτομα αδειασε τοσο αποτομα ξαναγεμισε...Ενας απιστευτος καταιγισμος σκεψεων...
Αγαπη.
5 γραμματα.1 λεξη.Χιλιαδες συνειρμοι...
Καθημερινοτητα θυμιζει.Ομως μηπως εχει δικιο το τραγουδι?Μηπως οντως καποιοι δεν αγαπησαν?Μηπως δεν βρισκεται τελικα στην καθημερινοτητα?
Τοσο δυσκολη για καποιους τοσο ευκολη για καποιους αλλους...Μμμμ...
Σε ποιους ανηκω...Αναρωτιεμαι...
Κι αν σκεφτουμε αλλιως?Αλιμονο σ'αυτους που δεν αγαπηθηκαν?Τι ειναι καλυτερο?
Οσοι δεν αγαπηθηκαν πονανε αραγε?Ή η αγαπη ειναι απο μεσα τους απο τον εαυτο τους?Αρα αγαπησαν και αγαπηθηκαν.Αγαπησαν το ιδιο ατομο,αγαπηθηκαν απο το ιδιο ατομο...Τι ειρωνια...Φαινομενικη αγαπη μεσα απο ενα μεσο αντανακλασης?
Περισυλλογη...Εγω αγαπαω?Ναι...Χωρις δευτερη σκεψη.Απαντα το μυαλο για να υποδειξει ποιο ειναι το "καλο".Μηπως ομως το ναι ειναι για μια αλλη αγαπη?Καθημερινη,ανουσια?Ανουσια ποτε.Ουτε καθημερινη...Η καθημερινη τελικα θα εχει αξια.Τι δινεις και τι παιρνεις καθημερινα...
Με χτυπησε ο ηλιος?Κοιμαμαι?Τα ονειρευομαι?
Μηπως αυτες οι σκεψεις ειναι πραγματικα ερωτηματα?Και οχι στην σφαιρα του ονειρικου?Τι γινεται με την "Αγαπη" ?
Ο ηλιος απαντησε...Καιει...Σε αναγκαζει να σταματησεις το ταξιδι σου...
Καλη επιστροφη στην καθημερινοτητα σου...