Μελαγχολια... Ποσο αλλαξα, ποσο σε εχω μέσα μου, πως με εχεις κυριεψει ετσι... Το χαμογελο εγινε ψυχρο, αμυδρο, ανυπαρκτο. Μου λείπει...Αναρωτιεσαι τι? Ο παλιος μου εαυτος.. Τι φταιει αραγε?Αχ αν ηξερα δεν θα εγραφα αυτη τη στιγμη. Ισως οτι εχω χαθει στον κόσμο της μουσικής, του αοριστου, μεσα στο τεφτερι μου. Ο,τι θελω είναι εκει μεσα, ο,τι νιωθω ειναι εκει μεσα, ο,τι χρειαζομαι εκει μεσα. Καταθεση ολων των ενδοψυχων σκεψεων μου... Ζω μεσα του, ζει μεσα μου ή μηπως οχι? Ολα ειναι στο μυαλο ή το μυαλο είναι στο τεφτερι? Και παλι μελαγχολια... Μεσα σε ολα υπαρχει και η κυρια Μελαγχολια να ταραζει τη ζωη μεσα στο τεφτερι γεμιζοντας μελαγχολικες σελιδες με ζωγραφιες, κειμενα, πολλες ζωγραφιες, σκίτσα, κι αλλες ζωγραφιες, στιχους και αλλες δικες της βλακειες... Και οταν φευγει? Μπα, ποτε δεν φευγει μονο παραμονεύει... Περιμενει την καταλληλη στιγμη για να μουτζουρωσει τη ζωη μεσα στο τεφτερι μου. Και τα τραγουδια, ναι τα τραγουδια, αντι να την διωχνουν την καλουν καθημερινα σαν να εχουν γινει φιλοι μεταξυ τους και ταυτοχρονα δικοι μου εχθροι... Οχι, ισως αυτη τα μελαγχολει τα τραγουδια.. Ναι ναι αυτη τα μελαγχολει , αυτη τα παρασυρει, αυτη τα πειθει να ερθει παλι για να τους “φτιαξει τη διαθεση”... Υπουλη κυρια Μελαγχολια... Καταφερες να εισχωρησεις στα τραγουδια μας, στο τεφτερι μου, στη ζωη μου... Γιατι?Τι καταφερνεις? Δεν μου λες ε?Γιατι χαμογελας τωρα?Χαιρεσαι για τη νικη σου? Οχι δεν ειναι δικη σου νικη. Εγω σε θελω μεσα μου γι'αυτο εισαι εδω... Γιατι εγω το θελω οχι εσυ... Ναι ναι ψεματα... Τι εγωισμος... Παλι εχασα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου