Αραγε

αναρωτιέμαι αν είμαι λάθος.....

Μιλάνε άλλοι για μένα...

If I walk down this hallway
Tonight, it's too quiet
So I pad through the dark
And call you on the phone
Push your old numbers
And let your house ring
Till I wake your ghost

Let him walk down your hallway
It's too quiet
Slide down your receiver
Sprint across the wire
Follow my number
Slide into my hand

It's the blaze across my nightgown
It's the phone's ring
I think last night
You were driving circles around me
I think last night
You were driving circles around me
I think last night
You were driving circles around me

I can't drink this coffee
Till I put you in my closet
Let him shoot me down
Let him call me off
I take it from his whisper
You're not that tough

It's the blaze across my nightgown
It's the phone's ring
You were in my dream
You were driving circles around me
You were in my dream
You were driving circles around me
You were in my dream
You were driving circles around me
I think last night
You were driving circles around me
I think last night
You were driving circles around me

Στο μικρό μου χέρι μια πεταλούδα οι αιώνες.

Mυαλό 21χρονης και καρδιά μικρού παιδιού...

ανεμελιά
λογική
τρέλα
φαντασία
συνειδητοποίση
όνειρα
προσγείωση
ταξίδια
απαγόρευση
απερισκεψία
ωριμότητα
αγάπη

Η κλήση σας προωθείται... τουουουουτ

Είναι τόσο όμορφη η μέρα που πονάει...

Ας συνεχίσουμε με έναν χορό.
through this dance i'll represent myself!

"Φαίνεται πια πως τίποτα - τίποτα δεν μας σώζει..."

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙΣΑΡΑ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

"Φαίνεται πια πως τίποτα - τίποτα δεν μας σώζει..."
ΚΑΙΣΑΡ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ' αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη.

Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφέιου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.

Κάτι που θα 'κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τ' αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιον τρόπο που, όπως λεν, δε γέλασαν ποτέ.

Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ...Σκεφτείτε...Εγώ.
Ένα καράβι...Να σας πάρει, Καίσαρ...Να μας πάρει...
Ένα καράβι, που πολύ μακριά θα τ' οδηγώ.

Μια μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
- Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.

Οι πολιτείες οι ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
κι εγώ σ' αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.

Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
για τους αστερισμούς ή για τα κύματα,
για τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.

Όταν πυκνή η ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν' ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ' ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.

Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει
εσείς τσιγάρα "Κάμελ" να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουίσκυ.

Και μια γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
- μια γριά σ' ένα πολύβουο καφενείο -
μια αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.

Και μια βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιας Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δείτε - ίσως - τη Γκρέτα να επιστρέψει.

Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι από ένα χωματένιο πεζό μνήμα,
δε θα 'ναι ποιητικότερο και πι' όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ' άγριο κύμα;

Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, "καπνός κι αθάλη",
που ίσως διαβάζοντάς τα να με οικτίρετε,
γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.

Η μόνη μου παράκληση όμως θα 'τανε,
τους στίχους μου να μην ειρωνευθείτε.
Κι όπως εγώ για έν' αδερφό εδεήθηκα,
για έναν τρελόν εσείς προσευχηθείτε.

Αρκετά

Να σε μισήσω είν`αργά αέρας με δροσολογά με κυνηγούν οι μέλισσες κι εσύ που δε με θέλησες. Τινάζω το βασιλικό να σταματήσω το κακό σ`είχανε δέσει μάγισσες μα πάλι εσύ με ράγισες. Νυχτώνει βγαίνω να σε βρω σα φεγγαράκι δυο μερώ κλειστά παραθυρόφυλλα να μ`αγαπάς πώς το`θελα. Θυμάρι ρίχνω στις φωτιές με τυραννούν οι ομορφιές οι ομορφιές οι φόνισσες κι εσύ που με λησμόνησες. Αν κλάψω μη με φοβηθείς την ένοιωσα και πριν χαθείς μια πίκρα στο ροδόνερο γιατί μ`αρνιόσουν τ`όνειρο. Θα ρίχνω εκεί που περπατάς τον όρκο μας να τον πατάς κι ας με πονούν οι μέλισσες κι εσύ που δε με θέλησες..



Θα κλωτσήσω τα χώματα και τις πέτρες για να χαθεί η σκιά μας

Τι ειναι ομως εκεινο? Γραμμα στο κομοδινο?

Αγαπητο μου, ζηλευτό μου αξιολατρευτο, μικρο μου,
αυτο που μου δωσες για δωρο "χθες το βραδυ" για σενα δεν κοστιζει για άλλους όμως σπανίζει..

Πάτρα, 17.05.2009

Αγαπητο μου, ζηλευτό μου αξιολατρευτο, μικρο μου,

θα περίμενες να ξεκινήσω με το λόγο για τον οποίο γράφω αυτά που θελω να σου πω. Συνειδητά αποφάσισα να στο πώ στο τέλος, μιας και είναι ο απότοκος όλων αυτών.
Η "περίεργη" κατασταση μας αυτές τις μέρες με έκανε να σκέφτομαι και να επεξεργάζομαι βαθύτερα τις λέξεις χωρισμός-αισθήματα. Έτσι κατάαβα ότι για τη σχέση μου -με την ευρύτερη έννοια- μαζί σου δε μπορεί ή δεν θέλω να υπάρξει χωρισμός. Δε σκέφτομαι τη φράση "να μεινουμε φίλοι". Φίλος μου ησουν και πιστεύω πως μπορείς να παραμείνεις. Θέλω μόνο να ξεφύγω από αυτή την αφύσικη επικοινωνία. Θέλω να ξαναζήσω την περίοδο Μάρτης-Ιούνης 2008. Τότε που σαν άγνωστοι κανονίζαμε εξόδους σε live -κι ας ήταν και μουφα-, που ένιωθες τα vibes μου ωσάν πραγματικό alter ego, που παρά το λιγοστό διάστημα γνωριμίας μας στέλναμε χαζα μηνυματα, που πετούσαμε πεντάυρα στο γκάζι -yo σου πηρα 5 euro-, που κάναμε ετσι κι ετσι, που... , που..., που...
Δεν διαγράφω τις έντονες ερωτικές στιγμές μας, πως θα μπορούσα άλλωστε? Απλά άγγιξα ένα επιπεδο αληθινής αγάπης και εκτίμησης για σένα που δεν υπολογίζει μικροπρέπειες, αφού θέλω να σε έχω κοντά μου, όπως τοτε.
Ο λόγος που γράφω είναι γιατί δεν θέλω να παραλείψω κάτι.

Με αγάπη,
melia

Υ.Γ. Παλιότερα γραμμένο, πραγματικά διαχρονικό, ελπίζω όχι εκπρόθεσμο.

A blank in a blank blank.

Σιχαίνομαι τη μιζέρια μου...

..και χτίσαν σπίτι ψηλά, να βλέπουν τον κόσμο δειλά να αγαπάει, δειλά να πονάει, δειλά να ανασαίνει.

Δεν καθρεφτίζεται η ψυχή ούτε στη συνουσία...

Kι αν για τον έρωτά μου δεν μπορώ να πω αν δε μιλώ για τα μαλλιά σου, για τα χείλη, για τα μάτια·όμως το πρόσωπό σου που κρατώ μες στη ψυχή μου, ο ήχος της φωνής σου που κρατάω μες στο μυαλό μου, ημέρες του Αυγούστου που ανατέλλουν στα όνειρά μου τις λέξεις και τις φράσεις μου πλάθουν και χρωματίζουν σ' όποιο θέμα κι άν περνώ, όποια ιδέα κι αν λέγω.



Αυτοπειθαρχία. Οχι στη ζωή λίγο μόνο στις σχέσεις. Προσπαθώ να με πείσω ότι είναι λάθος. Θαυμάζω την εκφραστικότητα άλλων. Εντονες στιγμές δίχως την παρουσία σου, πόνος γλυκός, αλλά πόνος. Πόσα θελω να σου πω. Ποσα έχω αναγκη απο σένα, μα δεν τολμώ να τα ζητησω. κατανοώ.. -νομίζω-. Ετσι είναι σκεφτομαι και μέσα μου θέλω να το ανατρεψω κι ας ξέρω πως δεν μπορώ, ουτε εσύ μπορείς, μονο ένας τρελός θα το πετυχαινε! Κι υστερα ο εγωισμός μου. Με κυριεύει πολλές φορές, ίσως μου βγει και σε καλό δεν ξέρω. Δεν ξερω τι είναι καλυτερο.. Να τα λέω στη Lila ή σε σενα. Φοβαμαι μην με πεις υπερβολική, φαντασμένη, αιθεροβατούσα. Ναι εγώ πατώ στον ουρανο, εσένα σαν κοιτώ. Βαδίζω στον ωκεανό σαν κοιτώ και το ειδωλο σου. Κατακλύζομαι από πάθη αλλά αυτή είναι όλη η μαγεια.. :)

Δεν ξεχνώ..

Σιγουριά

21.05.2009

Καλότυχα είναι τα βουνά, ψυχή δεν έχουν να πονά...

Χρώματα γύρω και αστέρια γλιστράν *

Κάθε φορά που κοιτάζω τη φωτιά

κάτι θυμάμαι από όσα έχεις φέρει

Θαρρεις πως ειμαι δυνατη. Τι ειρωνία. Σε βλέπω και κανω τα χαζά μου και γελάω για να γελας. Σου γράφω -όπως τωρα- και εσυ ζεις στις αναμνήσεις μου. Οχι εσυ, ο άλλος. Ο παλιός. Τιποτα δεν ειναι ιδιο μου λες. Δεν μπορω να το διαψευσω, μια στιγμή, ένα τσαφ κι όλα σκόνη. Ανάθεμα. Φαντάζω δυνατή-ψυχρή-αδιάφορη. Πόσο γελοιο να το σκεφτεσαι. Ένας στίχος, δυο λέξεις φιλικές, ένα θαμμένο χαρτι και βουλιάζω στην αδυναμία. Να παίζαμε συνεχεια μπουγελο με χρωματιστα μπαλόνια να γίνομαι λούτσα να μη φαινεται η αδυναμια στα μαγουλα. Εγω με ενα χαζο ροζ φορεμα, κοτσίδες, σοσονάκια. Παλι χαζα λέω να γελας. Εσύ με βερμουδα και τιραντες. Ο άλλος με μια πολυχρωμη σαλοπέτα. Η άλλη με ένα λουλουδάτο κολαν. Σαχλαμάρες...
Τι να σου πω? Ο,τι με απασχολεί είναι μηδαμινο. Δυστυχώς. Πως να σου πω για τους έρωτες μου? Πως να σου πω ότι δεν θέλω να ακολουθήσω των άλλων τα θέλω? Πως να σου πω πως έκανα ενα τελειο render? Πως να σου πω πως τσακισα 10 σοκολατες και δεν θα μου κάνει το τζιν? Θα γελάσεις, μάλλον... ειρωνικά.

Δεν ξεχνώ

Ίλιγγος

Με πιάνει μαύρος ίλιγγος στα πόδια σου πριν πέσω
και λύνω τα κορδόνια μου να μοιάζουν με φτερά
του πανικού τεχνάσματα μα θέλω να σ'αρέσω
έλα μια βόλτα στα χαλάσματα, έχω ζευγάρι δεκανίκια εφεδρικά.

Βαρέθηκα να πολεμώ τους άσσους στα μανίκια
τα νιάτα μου πεινάσανε και άστοχα χτυπάν
μα απ' τις παγίδες τρέφομαι σαν όλα τα ποντίκια
με κάτι αγρίμια ξενιτεύομαι κι ας ξέρουν μόνο πίσω πως να με γυρνάν.

Τώρα τα χάδια σου μου λεν καθένας το σταυρό του
με στόμα επιδέξιο ρουφάς τη μοναξιά
αύριο θα παίξουμε ξανά το γυρισμό του ασώτου
κάποια Αριάδνη σε κοιτά, με μια κλωστή σε δένει και μας κυβερνά.

Το δάχτυλο μου στην πληγή μα ακόμα δεν πιστεύω
νηφάλια και παράλογη η γη που περπατώ
απ' την πηγή που ξεδιψάς όλο σταγόνες κλέβω
κάνε ξανά πως δεν κοιτάς, μόνο για σένα έιπες κάνω τον χαζό.

La Maison en Petits Cubes

http://www.sendspace.com/file/k1vc8y

http://www.sendspace.com/file/y04dwi

Όλα ζουν αν τα θυμάσαι

Είχα ξεχάσει. Ναι όντως τις είχα ξεχάσει αυτές τις στιγμές. Πάει καιρός από την τελευτάια φορά που στάθηκα μόνη μέσα στους σωλήνες μου. Να ρέει μια εικόνα απο δώ, να τρέχει μια άλλη ευθεία μπροστά μου. Κι εγώ μες στο αμάξι. Περίμενες να βγώ αλλά εγώ είχα παρασυρθεί από τα ρυάκια. Ισως να φταίει το πλιτς πλατς της βροχής δεν ξέρω. Και νωρίτερα στην εθνική, λίγο πριν βυθιστώ, έφερα τις αναμνήσεις μπροστά μου. Θαρρώ πως θα ζωντάνευαν άλλα το αγγιγμα των χειλιών μου, μαρτύρησε το αντιθετο. Στεγνά. Θα σου ζητούσα να τα μουσκέψεις, να ζωντανέψουν, να ξεκολλήσουν από την άχαρη αυτή θέση τους, μα τέτοιες στιγμές είναι αδυνατο. Θα κρατήσω ανοιχτά τα μάτια, δεν θα λυγίσω για να πλάσω την μορφή σου πίσω απο τα βλέφαρα. Μπορω να προσποιηθώ ότι κάθεσαι διπλα μου, να βγώ από το αμάξι, να τρέξω μες στη βροχή, να ξεκλειδώσω την πόρτα για να μπούμε μέσα, να νιώσω ότι με ακολουθείς -απλά οι σταγόνες που πέφτουν καλύπτουν τον θόρυβο των παπουτσιών σου καθώς τρέχεις ξωπίσω μου.

Maybe it is not too late :)

Wanna find the answers...



Why didn't tell me, the sky is your lover?

Where is the place you promised us?