Κάθε φορά που κοιτάζω τη φωτιά
κάτι θυμάμαι από όσα έχεις φέρει
Θαρρεις πως ειμαι δυνατη. Τι ειρωνία. Σε βλέπω και κανω τα χαζά μου και γελάω για να γελας. Σου γράφω -όπως τωρα- και εσυ ζεις στις αναμνήσεις μου. Οχι εσυ, ο άλλος. Ο παλιός. Τιποτα δεν ειναι ιδιο μου λες. Δεν μπορω να το διαψευσω, μια στιγμή, ένα τσαφ κι όλα σκόνη. Ανάθεμα. Φαντάζω δυνατή-ψυχρή-αδιάφορη. Πόσο γελοιο να το σκεφτεσαι. Ένας στίχος, δυο λέξεις φιλικές, ένα θαμμένο χαρτι και βουλιάζω στην αδυναμία. Να παίζαμε συνεχεια μπουγελο με χρωματιστα μπαλόνια να γίνομαι λούτσα να μη φαινεται η αδυναμια στα μαγουλα. Εγω με ενα χαζο ροζ φορεμα, κοτσίδες, σοσονάκια. Παλι χαζα λέω να γελας. Εσύ με βερμουδα και τιραντες. Ο άλλος με μια πολυχρωμη σαλοπέτα. Η άλλη με ένα λουλουδάτο κολαν. Σαχλαμάρες...
Τι να σου πω? Ο,τι με απασχολεί είναι μηδαμινο. Δυστυχώς. Πως να σου πω για τους έρωτες μου? Πως να σου πω ότι δεν θέλω να ακολουθήσω των άλλων τα θέλω? Πως να σου πω πως έκανα ενα τελειο render? Πως να σου πω πως τσακισα 10 σοκολατες και δεν θα μου κάνει το τζιν? Θα γελάσεις, μάλλον... ειρωνικά.
Δεν ξεχνώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου