Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Γιατί τωρα?

25.02.2010
"Απόψε φεύγει κάποιο τρένο για ενα τόπο ωραίο και ξενο, αλλά εσυ πρώτη φορά νιώθεις πως όλα εδώ συμβαίνουν"

Προσπαθώ καιρό να κατανοήσω τη "φύση" μου. Να συμπορευτώ ή και να συμβιβαστώ με αυτή. Δεν ξέρω τι είμαι περισσοτερο, το γλυκό χαρούμενο κοριτσάκι ή το εσωστρεφές μοναχικό πλάσμα που σπάνια γίνεται αντιληπτο απο τους άλλους? Κατα κοινή ομολογία μάλλον το πρώτο. κατά μία ένννοια αυτοκριτικής και αυτοπροσδιορισμού μάλλον το δεύτερο.
Είναι οι πρώτες μέρες μου έξω. Πρώτη φορά μονη. Συγκατοίκηση χωρις προβλήματα. Τώρα στην αρχή περιορισμένη συντοπίτικη παρέα, και ενώ με αυτές τις συνθήκες περνάω καλά, ξέρω ότι η τάση μου για ηθελημένη μοναχικότητα παραμένει αστείρευτη. Λησμονώ νυχτιές με μουσικές και απόλυτη άνεση. Λαχταρώ ένα ποτό μόνη μου μπροστά από το pc που παράγει είτε το "τιρι ρι" του msn είτε "μια μελωδία που ξεφεύγει". Κι όλα αυτά χωρίς να έχω κάτι στο νού μου. Κάτι από κάπου αλλού. Όπως τώρα Αν επιδιώξω να γίνω συλλέκτης ετούτων των στιγμών θα αναφωνήσω "Che disastro!" Τέτοιες στιγμές είναι απολαυστικές με το νου κενό από το τώρα. Φίλοι, γνωστοί, συγγενείς συνήθειες όλα είναι εδω με την απουσία τους. Η σκέψη μου σ'αυτά πλανάται.