11.12.2008

Είναι πολυ θλιβερό να σε κάνουν οι άλλοι να συνειδητοποιείς κάποια πράγματα!

Κι ακόμα πιο θλιβερό όταν τα ζεις.

Τι να σου πω σημερα? Ένα ευχαριστώ? Ποσο λιγο φαντάζει...

Just me..

..looking forward again

Να τι ζητησα..

να ζήσω έναν έρωτα επιγειο..
να με κρατάς αγκαλιά και να πετώ.
να με φιλάς και να τα ξεχνάω όλα.
να μου χαμογελάς και να κοιτάζω μόνο εσένα.
να με καθοδηγείς και να σε ακουλουθώ ακόμα κι αν είναι λάθος.
να κλείνεις τα μάτια σου και να ξέρω ότι πάλι κοιτάς εμένα.

Ανασαίνει η πόλη τη μορφή σου..

Κάθε φορά είναι καλύτερη απο την προηγούμενη. Και κάθε τέλος είναι χειρότερο από το προηγούμενο. Δεν θέλω να με βλέπεις βουρκωμένη, μονάχα χαρούμενη. Και κάθε αντίο δυσκολότερο από το προηγούμενο. Χθες κοιμήθηκα αγκαλιά με τη μπλούζα που φορούσες. Σήμερα μάλλον το ίδιο θα κάνω.

Δεκάποδα Pagurus bernhardus και ακτίνια

Ο βερνάρδος είναι ένα μικρό κόκκινο καβουράκι με μακριά μαλακή κοιλίτσα. Είναι νόστιμος, μοναδικός μεζές για τις σουπιές και τα καλαμάρια. Προσπαθεί πάντα να χωθεί σε κάποιο κοχύλι για να προφυλαχθεί, γιατί έχει πολλούς εχθρούς. Δεν έχει ποτέ δικό του σπίτι, όταν μεγαλώσει πάλι τα ίδια, αφήνει το ένα και μπαίνει στο άλλο. Κακομαθημένος στα έτοιμα, είναι πολύ πονηρός κι έχει πολλά περίεργα γούστα! Η καλύτερη κολλητή του φιλενάδα είναι από μια διαφορετική τάξη ζώων που ζει στη θάλασσα. Οι ψαράδες την ονομάζουν ανεμώνα-τσουκνίδα της θάλασσας. Η οικογένεια αυτή ζει σχεδόν σε όλα τα βάθη, κολλημένη σε βράχους και σκληρό έδαφος. Έχουν πανέμορφα χρώματα και τα λέμε "λουλουδια της θάλασσας". Όμως μόνο η ακτίνια προτιμά να μένει στην πλάτη του βερνάρδου... Περίεργα πράγματα... δεν μαλώνουν ποτέ, εκείνη με τις φαρμακερές κεραίες της γεμάτες αγκίστρια τον προστατεύει από τους εχθρούς, κι εκείνος σαν πραγματικός καβαλιέρος, τις προσφέρει μακρινές βόλτες και μεζεδάκια από το δικό του φαγητό. Κάνουν βόλτες παντού και καμιά φορά έξω στην παραλία για αλλαγή. Ο βερνάρδος ζει αποκλειστικά από τα υπόλοιπα των άλλων - καθαρίζει μαζί με την "αχτένιστη" φίλη του τη θάλασσα. Αυτό το τρελό ζευγαράκι όπως φαίνεται περνάει ωραία. Το βράδυ κουρασμένοι αυτός χώνεται μές στο κοχύλι, εκείνη μαζεμένη σαν μικρή μπαλίτσα κατακόκκινη, σφιχτά αγκαλιασμένοι ξεκουραζονται παρεούλα ήσυχα. Μόνον αυτό!

Πηγή: Γεωτρόπιο

...να ξαναζούσα τον έρωτα κάπως έτσι απ'την αρχη.

Ουφ.... Χαμένη στην σκοτούρα...

Κάθε φορά που θέλω να κάνω κάτι "δύσκολο" γυρνάω 2-3 χρονια που έλεγα "Θα ενηλικιωθώ θα πάω σε άλλη πόλη και θα είμαι ανεξάρτητη"... Πφφφφ βλακείες... Τίποτα δεν έκανα ουσιαστικά, ούτε καν ενηλικιώθηκα. Ένα παιδί βλέπω που κρέμεται απο τους γονείς του. Γαμώτο! Κι όποτε λέω θα μεγαλώσω θα γίνω υπεύθυνη και μπλα μπλα μπλα πάλι μαντάρα τα κάνω. Και τώρα θέλω να φύγω να κάνω κάτι που θα το χαρώ! Να πάω σε μέρος μακρινό και άγνωστο για μένα αλλά με γνώριμο σκοπό! Δευτέρα με Τρίτη λοιπόν χαμένη στη σκοτούρα θέλοντας λίγη δροσιά την Τετάρτη κι όχι ήττα. Πάλι γαμώτο... :/

Να το μοιραστώ άραγε?

Το καλοκαίρι θα ‘ρθει και θα πάρει κι εσένα μαζί
Στην ομορφιά του θα γίνεις χαζούλα όπως ήσουν μικρή
Θα μας γυρίζεις την πλάτη σου ανοίγοντας το παρεό
Να σε κοιτάξει ο ήλιος – Να σε κοιτάξει ο ήλιος

Θα σαι για λίγο το αίνιγμα που δεν θα λύσει κανείς
Θα σε φυλάει από γύρω στρατός σπαστικοί συγγενείς
Θα μισανοίγεις τα πόδια σου και θα τα κλείνεις ξανά
Κάνοντας πως δε ξέρεις - Κάνοντας πως δε ξέρεις

Κι ύστερα πάλι χειμώνας και χρήμα που μονολογεί
Κι ύστερα πάλι βραδιές με κινέζικο και κομεντί
Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη
Και ύστερα πιο δυνατά η μουσική
Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη
Και ύστερα πιο χαμηλά η μουσική

Το καλοκαίρι θα ‘ρθει και στη θάλασσα θα επιστραφείς
Μες το βυθό θα προσέχουν οι ιππόκαμποι να μη χαθείς
Κι όταν θα βγάζεις για λίγο σε μια σου βουτιά το μαγιό
Θα ‘σαι στον κόσμο η μόνη - Θα ‘σαι στον κόσμο η μόνη

Θα ‘σαι για λίγο ο έρωτας που δε ζήσει κανείς
Θα ‘σαι το σώμα σου μόνο κι αυτό θα το ξέρουμε εμείς
Που μας γυρίζεις την πλάτη σου πάντα την ίδια στιγμή
Που βασιλεύει ο ήλιος - Που βασιλεύει ο ήλιος

Κι έρχεται πάλι χειμώνας και χρήμα που μονολογεί
Κι έρχονται πάλι βραδιές με κινέζικο και κομεντί
Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη
Και ύστερα πιο δυνατά η μουσική
Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη
Και ύστερα πιο χαμηλά η μουσική

Κι ύστερα πάλι μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη, μου λείπει η αγάπη
Και ύστερα πιο δυνατά η μουσική

Μόνο στιγμές?

...χαρούμενη και γαλήνια. Κι όμως πάντα πίστευα ότι τις μεγάλες χαρές τις διαδέχονται ο πόνος. Και είναι η στιγμή που ανεβάινουν όλες οι άσχημες σκέψεις στην επιφάνεια. Αναπάντεχα γεγονότα που ενώ στο δρόμο περπατάς και ανέμελα σφυράς σε οδηγούν να φωνάξεις "Π*****Α ΖΩΗ". Τότε αισθάνεσαι μόνος και μικρός, βλέποντας σκηνές να περνάνε από μπροστά σου σαν ταινία που παίζεις κι εσύ... Κι όμως δεν είσαι σεναριογράφος, απλά παιζεις τον ρόλο που σου έτυχε. Και προσπαθείς να ζυγιάσεις τα πράγματα καθαρός απο σκέψεις και καταλήγεις "αχαριστία, δεν εκτιμώ ό,τι έχω και μόνο όταν βρισκομαι σε αδιέξοδο τα θυμάμαι". Σα να μετανιώνεις για κάποιες επιλογές σου. Κι ύστερα άλλα συμπεράσματα...Η ζωή πάντα είχε δυσχέρειες. Πρέπει να βρεις δύναμη να τις αντιμετωπίσεις. Κοίτα τον εαυτό σου στα μάτια και μην αφήνεις κανένα να σου χαλάει το όνειρο. Ζήσε, νιώσε, αφήσου στο μεγαλείο των ωραίων στιγμών. Γιατί ίσως τελικά αυτές να αξίζουν πραγματικα...

Αλλάζεις, αλλά ζεις?

Χρόνος, γλύπτης των ανθρώπων παράφορος...

Κοιτάς στον καθρέφτη και ταξιδεύεις! Βλέπεις τότε που φώναζες χαρούμενα "Μπαμπακι ζε σελω λολολαδα". Σε βλέπεις να τρέχεις στους δρόμους, στις πλατείες, στις παραλίες. Τοτε που έβαζες το φορεμα της μαμάς και προσπαθούσες να περπατήσεις με τα λιλιπούτεια ποδαράκια σου μέσα στις γόβες μιας άλλης γενιάς. Ένα παιδί ακοινώνητο. Ντροπαλό ή ιδιόρρυθμο? Αναρωτιέσαι... Θυμάσαι τα παιδικά πάρτυ. Ντροπαλή κι αμίλητη συνήθως σε μια άκρη. Ευτυχώς δεν κοκκίνιζες σκέφτεσαι. Ο καθρέφτης θολώσε. Ανοιγοκλέινεις τα μάτια σου. Το κοριτσάκι με τις μπούκλες χάθηκε. Ανοιγοκλείνεις τα μάτια πάλι. Βλέπεις ένα πρόσωπο ξένο. Κάτι λαμπιρίζει στο μάγουλο του. Κι όμως το γνωρίζεις. Άλλαξες πολύ σκέφτεσαι...
-Ναι, άλλαξα. Γιατί?
Σπας τον καθρέφτη πιστεύοντας ότι θα σκοτώσεις τον ξένο εαυτό σου!
Γελιέσαι...
Το ξέρεις...

Οξύμωρο κάπου το Νοέμβρη...

Ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα που νιώθεις να πλυμμηρίζεις από ευτυχία. Σα να μη ζητάς τίποτα άλλο από τη ζωή. Ζεις την αγάπη σε μία απο τις ωραιότερες μορφές της. Είναι οι άλλοι καλά, είσαι κι εσύ. Χαίρονται όλοι με την χαρά του άλλου. Και η πρόσθεση γίνεται πολλαπλασιασμός και ο πολλαπλασιασμός δύναμη και η χαρά μια ατέλειωτη ευτυχία. Μα εκεί που ξεχειλίζει η καρδιά βρίσκεται ένα μικρο κενό. Χαίρεσαι με τη ευτυχία του, στεναχωριέσαι με τη λύπη του. Ευτυχία από απλα πράγματα. Λύπη απο δυσχέρειες και κινδύνους. Τότε είναι που η στεναχώρια πνίγει τη χαρά, το μαύρο διαδέχεται το λευκό. Είναι η στιγμή που ένας κόμπος ανεβαίνει στο λειμό, τα μάτια τσούζουν, τα γυαλιά θολώνουν κι ύστερα τα μάγουλα μουσκεύουν. Και μια ψυχολογία καταρρέει, η χαρά των ωρών, των λεπτών, των δευτερολέπτων διαγραφεται σε δευτερόλεπτα. Κι ύστερα... Καληνύχτα...