Χρόνος, γλύπτης των ανθρώπων παράφορος...
Κοιτάς στον καθρέφτη και ταξιδεύεις! Βλέπεις τότε που φώναζες χαρούμενα "Μπαμπακι ζε σελω λολολαδα". Σε βλέπεις να τρέχεις στους δρόμους, στις πλατείες, στις παραλίες. Τοτε που έβαζες το φορεμα της μαμάς και προσπαθούσες να περπατήσεις με τα λιλιπούτεια ποδαράκια σου μέσα στις γόβες μιας άλλης γενιάς. Ένα παιδί ακοινώνητο. Ντροπαλό ή ιδιόρρυθμο? Αναρωτιέσαι... Θυμάσαι τα παιδικά πάρτυ. Ντροπαλή κι αμίλητη συνήθως σε μια άκρη. Ευτυχώς δεν κοκκίνιζες σκέφτεσαι. Ο καθρέφτης θολώσε. Ανοιγοκλέινεις τα μάτια σου. Το κοριτσάκι με τις μπούκλες χάθηκε. Ανοιγοκλείνεις τα μάτια πάλι. Βλέπεις ένα πρόσωπο ξένο. Κάτι λαμπιρίζει στο μάγουλο του. Κι όμως το γνωρίζεις. Άλλαξες πολύ σκέφτεσαι...-Ναι, άλλαξα. Γιατί?
Σπας τον καθρέφτη πιστεύοντας ότι θα σκοτώσεις τον ξένο εαυτό σου!
Γελιέσαι...
Το ξέρεις...
2 σχόλια:
Μόλις πριν από μερικές ώρες διαβασα αυτή τη φράση του Andre Breton..."Ίσως η παιδική ηλικία πλησιάζει περισσότερο απ'όλες στην αληθιμή ζωή" .Γι αυτό το καλυτερο που έχουμε να κα΄νουμε είναι να μείνουμε μέσα μας παιδιά..
Προσπαθω.... Αλλα νομιζω οτι καπου χαθηκα αλλα πιστευω οτι το παιδακι ξαναγεννιεται.... :)
Δημοσίευση σχολίου