Οξύμωρο κάπου το Νοέμβρη...

Ώρες, λεπτά, δευτερόλεπτα που νιώθεις να πλυμμηρίζεις από ευτυχία. Σα να μη ζητάς τίποτα άλλο από τη ζωή. Ζεις την αγάπη σε μία απο τις ωραιότερες μορφές της. Είναι οι άλλοι καλά, είσαι κι εσύ. Χαίρονται όλοι με την χαρά του άλλου. Και η πρόσθεση γίνεται πολλαπλασιασμός και ο πολλαπλασιασμός δύναμη και η χαρά μια ατέλειωτη ευτυχία. Μα εκεί που ξεχειλίζει η καρδιά βρίσκεται ένα μικρο κενό. Χαίρεσαι με τη ευτυχία του, στεναχωριέσαι με τη λύπη του. Ευτυχία από απλα πράγματα. Λύπη απο δυσχέρειες και κινδύνους. Τότε είναι που η στεναχώρια πνίγει τη χαρά, το μαύρο διαδέχεται το λευκό. Είναι η στιγμή που ένας κόμπος ανεβαίνει στο λειμό, τα μάτια τσούζουν, τα γυαλιά θολώνουν κι ύστερα τα μάγουλα μουσκεύουν. Και μια ψυχολογία καταρρέει, η χαρά των ωρών, των λεπτών, των δευτερολέπτων διαγραφεται σε δευτερόλεπτα. Κι ύστερα... Καληνύχτα...