Όλα ζουν αν τα θυμάσαι

Είχα ξεχάσει. Ναι όντως τις είχα ξεχάσει αυτές τις στιγμές. Πάει καιρός από την τελευτάια φορά που στάθηκα μόνη μέσα στους σωλήνες μου. Να ρέει μια εικόνα απο δώ, να τρέχει μια άλλη ευθεία μπροστά μου. Κι εγώ μες στο αμάξι. Περίμενες να βγώ αλλά εγώ είχα παρασυρθεί από τα ρυάκια. Ισως να φταίει το πλιτς πλατς της βροχής δεν ξέρω. Και νωρίτερα στην εθνική, λίγο πριν βυθιστώ, έφερα τις αναμνήσεις μπροστά μου. Θαρρώ πως θα ζωντάνευαν άλλα το αγγιγμα των χειλιών μου, μαρτύρησε το αντιθετο. Στεγνά. Θα σου ζητούσα να τα μουσκέψεις, να ζωντανέψουν, να ξεκολλήσουν από την άχαρη αυτή θέση τους, μα τέτοιες στιγμές είναι αδυνατο. Θα κρατήσω ανοιχτά τα μάτια, δεν θα λυγίσω για να πλάσω την μορφή σου πίσω απο τα βλέφαρα. Μπορω να προσποιηθώ ότι κάθεσαι διπλα μου, να βγώ από το αμάξι, να τρέξω μες στη βροχή, να ξεκλειδώσω την πόρτα για να μπούμε μέσα, να νιώσω ότι με ακολουθείς -απλά οι σταγόνες που πέφτουν καλύπτουν τον θόρυβο των παπουτσιών σου καθώς τρέχεις ξωπίσω μου.