Ο άνθρωπος ταξιδεύει και δεν γνωρίζει ακόμα την πόλη που τον περιμένει στο δρόμο του, [...] μόλις όμως ο ξένος φτάσει στην άγνωστη πόλη και ρίξει το βλέμμα ανάμεσα σ'εκείνο το κωνικό δάσος από παγόδες και σοφίτες και αχυρώνες, ακολουθώντας τα ζικ ζακ των καναλιών των λαχανόκηπων των σκουπιδότοπων, αμέσως θα ξεχωρίσει ποια είναι τα πριγκιπικά παλάτια, ποιοι οι ναοί των μεγάλων ιερέων, το πανδοχείο, η φυλακή, η κακόφημη γειτονιά. [...] ο κάθε άνθρωπος κουβαλά στο μυαλό του μια πόλη φτιαγμένη από διαφορές, [...]. Δεν συμβαίνει το ίδιο με τη Ζωή. [...] Ο ταξιδιώτης γυρίζει και ξαναγυρίζει και δεν έχει παρά αμφιβολίες: μην κατορθώνοντας να ξεχωρίσει τα διάφορα σημάδια της πόλης, μπερδεύει ακόμα και εκείνα που είχε ξεκάθαρα στο μυαλό του. Και βγάζει τα εξής συμπεράσματα: Αν η ίδια είναι σε κάθε στιγμή ο εαυτός της, η πόλη της Ζωής είναι ο τόπος της αδιαιρετης ύπαρξης.
Italo Calvino, Le città invisibili, 1972
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου