Ανεμοβρόχι....

Πέρασε αρκετός καιρός από την τελεταία φορά που σε είδα. Μου έλειψες. Το ξερεις άλλωστε. σε θυμάμαι με λαμπερά γλυκά μάτια. Να χαμογελάς. Γεμάτος ζωή. Εδινες και σε μένα ζωη. Θυμάσαι? Για μένα αξέχαστες στιγμές. Τώρα απλά σιχτιρίζεις την τύχη σου. Αλλά μέσα μου ξέρω ότι αυτά που θυμάμαι τα κρύβεις καλά και θα τα ξαναδώ. Άπειρες συζητήσεις με νόημα μας κρατούν δυνατούς. Εκρήξεις αγάπης τόσο σε όμορφες όσο και σε άσχημες στιγμές. Ήδη είσαι πολυ πιο δυνατός από πριν. Το ξέρω. Και όλα για καποιο λόγο γίνονται. Ακόμα και αυτές οι περιπέτειες. Σχέδια και όνειρα γι' αυτό το ταξίδι. Μα... Όχι, απλά αναβάλλονται! Περίμενα καιρό αυτή τη μέρα. Θα ευχόμουν να σε έβλεπα έστω απο το παράθυρο. Ακόμα κι αν έβρεχε. Είμαι σίγουρη ότι θα διέκρινα τα μάτια σου. Υπομονή... Η αγάπη δε σβήνει με ένα ανεμοβρόχι! :)

Assume vivid astro focus

Καποτε μια φίλη μου τραγουδησε...
Bid BuBbles in the air tonight, I'm dreaming
Can reach the sky can fly , I'm leaving
Oh this world is so scaring tonight
Oh this world makes me Cry tonight

Έτσι περίεργες στιγμές με καταπίνει ένα τεράστιο μπαλόνι και χάνομαι. Αποκτώ πραγματικά φτερά και φεύγω έξω από την πόλη που λέγεται Πραγματικότητα. Και τότε νίωθω πως κατακτώ το ιδανικό.Τόσο μα τόσο απλά... Άπλετη ευτυχία με κατακλύζει, έχω ανθρώπους που αγαπώ, κάθε πόνος και δάκρυ εξαφανίζονται. Σα να κρατάω σφιχτά στη μικρή μου την παλάμη την τελειότητα μου, όλα μου τα όνειρα πραγματοποιημένα πλέον. Και εκεί που πιστεύω οτι κανείς δε μπορεί να με ξυπνήσει απο το μαγικό λήθαργο, ξάφνου κατι συμβαίνει προσγειώνομαι απότομα με σπασμένα φτερά. Είναι η στιγμή που κάποιος μου κλέβει το μαγικό κλειδί της ευτυχίας μου και η λάμψη της αστείρευτης φαντασίας μου σβήνει με μιας. Και είναι τόσο λυπηρό. Μα τι είναι πιο λυπηρό τελικά? Να ζεις στο δικό σου επίπλαστο ωραιοποιημένο κόσμο? Η να πονάς βλέποντας ότι τα όνειρα σου θα μένουν πάντα στάσιμα? Να ζεις το μεγαλείο του ρεαλισμού γνωρίζοντας οτι οι επιθυμίες σου θα μείνουν ανεκπλήρωτες? Γι'αυτό και εγώ φεύγω. Φεύγω μακριά. Για να μη βεβηλώνονται τα όνειρα μου...

Οι πόλεις και τα σημάδια.

Ο άνθρωπος ταξιδεύει και δεν γνωρίζει ακόμα την πόλη που τον περιμένει στο δρόμο του, [...] μόλις όμως ο ξένος φτάσει στην άγνωστη πόλη και ρίξει το βλέμμα ανάμεσα σ'εκείνο το κωνικό δάσος από παγόδες και σοφίτες και αχυρώνες, ακολουθώντας τα ζικ ζακ των καναλιών των λαχανόκηπων των σκουπιδότοπων, αμέσως θα ξεχωρίσει ποια είναι τα πριγκιπικά παλάτια, ποιοι οι ναοί των μεγάλων ιερέων, το πανδοχείο, η φυλακή, η κακόφημη γειτονιά. [...] ο κάθε άνθρωπος κουβαλά στο μυαλό του μια πόλη φτιαγμένη από διαφορές, [...]. Δεν συμβαίνει το ίδιο με τη Ζωή. [...] Ο ταξιδιώτης γυρίζει και ξαναγυρίζει και δεν έχει παρά αμφιβολίες: μην κατορθώνοντας να ξεχωρίσει τα διάφορα σημάδια της πόλης, μπερδεύει ακόμα και εκείνα που είχε ξεκάθαρα στο μυαλό του. Και βγάζει τα εξής συμπεράσματα: Αν η ίδια είναι σε κάθε στιγμή ο εαυτός της, η πόλη της Ζωής είναι ο τόπος της αδιαιρετης ύπαρξης.

Italo Calvino, Le città invisibili, 1972